Uroda 40 plus – Kobieta 40 plus

Ja, kobieta 40-letnia

Kobieta lat 40. Nigdy nie wierzyłam, że ten moment nadejdzie i nie wyobrażałam sobie chwili, w której będę musiała się z tym zmierzyć. A jednak – dopadło mnie to tak samo sprawiedliwie jak dopada wszystkich, niektórzy maja to już za sobą, inni wciąż przed – i ci drudzy sprawy sobie nie zdają jak szybko to nastąpi 😉

Jak się z tym czuję?

Szczerze mówiąc różnie. Wcale nie fatalnie, depresyjnie, najgorzej – co w sumie samą mnie dziwi, bo wcale nie lubię tego, że weszłam do zacnego skądinąd grona “Kobieta 40 plus”. Są chwile, w których nawet lubię powiedzieć – właśnie skończyłam 40 lat – choćby dlatego, że zwykle słyszę wtedy zdziwione “Taaak?? Nigdy bym nie powiedział/-a!”. Nie wiem czy to grzeczność czy autentyczne niedowierzanie, ale… mam to gdzieś 😉

Ostatnio spotkałam dawno niewidzianą znajomą, rok starszą, więc śmiało można założyć, że to rówieśnica. Byłyśmy razem na obozie letnim w 3 klasie ogólniaka… to jakieś 25 lat temu? I wstyd przyznać, moja pierwsza myśl – czy ja też tak staro wyglądam? Naprawdę wstydzę się, że przyszło mi to do głowy, ale skoro zdecydowałam się napisać jak się czuję ze swoim wiekiem – to tak, właśnie tak się czuję! Niby pogodzona, ale wciąż mam te cholerne 40 lat gdzieś z tyłu głowy. Porównuję, przyglądam się, analizuję.

Czasem, patrząc na młodszych do siebie czuje delikatne ukłucie zazdrości 🙁 Nie lubię tego, tym bardziej, że jest ono połączone z taką malutką satysfakcją “ha, Was też to czeka i to szybciej niż się spodziewacie!”. Czasem patrząc na trzydziestolatki myślę bardzo nieładnie – “Ty też będziesz miała zmarszczki, chomiki i pomięty dekolt”. No ale cóż, nikt nie jest idealny ;P A ja na szczęście nie skupiam się na zazdrości i rozmyślaniu o tym, że inni mogą mieć lepiej, to tylko stany chwilowego zaburzenia 😉 Zwykle egoistycznie myślę o sobie i o tym jak to sobie poprawić życie.

Zresztą, skoro już jestem tak bezwstydnie szczera, muszę wyznać wcale nie chciałabym mieć znów 25 lat! Ależ to był głupi okres w moim życiu! 🙂 Nie, nie był zły, był głupi i może trochę zmarnowany (no dobra, nie może, na pewno go trochę zmarnowałam). Wtedy mogłam więcej. Ale ja wtedy chciałam się bawić, korzystać z życia, choć teraz, z perspektywy czasu, inaczej wyobrażam sobie czerpanie z życia pełnymi garściami. 30 lat? Też nie chciałabym aż tak daleko cofnąć się w czasie. To był trudny okres początków mojego pierwszego macierzyństwa i zżymania się z dorosłością. Za to okres 34-35, a nawet 36 lat był wspaniały! To najlepsze jak dotąd lata mojego życia. To banalne, oklepane i znane wszystkim z różnej maści poradników i babskich gazet frazesy – dojrzałość, stabilizacja, znajomość samej siebie i swoich potrzeb. Wciąż młoda, a już tyle osiągnęłam. Tak, za tymi latami zdecydowanie tęsknię najbardziej.

I co teraz? Teraz chyba jestem pogodzona, w myśl zasady, żeby nie zaprzątać sobie głowy rzeczami, na które nie mam wpływu. Ale przykładam się bardzo pilnie do zadania, które sama sobie zadałam – chcę się zestarzeć ładnie i jak najpóźniej. Chce być kiedyś fajną, zadbaną, młodo wyglądającą babcią Klementyną.

Co się stało z moim ciałem?

Blog ma być o ciele, więc dość gadania o moim samopoczuciu. Jak zmieniło się moje ciało? No cóż, nie zaczęło się ono zmieniać gwałtownie, z dnia na dzień. To był proces, którego zaczęłam być świadoma w wieku 32 lat. Może, a raczej na pewno, zaczął się już wcześniej – choć jak patrzę na swoje zdjęcia w wieku 30 lat to teraz obiektywnie stwierdzam, że “nie wyglądałam”. Ale kto teraz wygląda na swój wiek? Chyba tylko zbyt wyzywająco ubrane i wymalowane nastolatki dodają sobie co najmniej kilka lat, potem jest już tylko lepiej.

W każdym razie w wieku 32 lat usłyszałam od przyjaciółki “o matko, jakie Ty masz zmarszczki!”. Nie zapomnę tego długo, o ile kiedykolwiek. To było tak cholernie nieprzyjemne doznanie, że o ile na co dzień nie rozpamiętuję swojej przeszłości, tak te słowa słyszę w głowie do dziś. Było to dla mnie tym bardziej niespodziewane i bolesne, że zewsząd wciąż słyszałam “wyglądasz młodo”, “masz góra 27 lat”. Wtedy po raz pierwszy zajrzała mi w oczy starość, choć z dzisiejszej perspektywy brzmi to dość śmiesznie.

Wtedy też zaczęłam swoją przygodę z biochemią kosmetyczną, retinoidami, ochroną anty-UV i artykułami Pani Basi Kwiatkowskiej. Najpierw nieśmiało, trochę z doskoku i na marginesie ważniejszych spraw. Bo trzeba było po drodze jeszcze skończyć kolejne studia, bo drugie małżeństwo, w którym zachciało mi się jeszcze urodzić dwójkę kolejnych dzieci, bo praca, bo jeszcze kilka innych aktywnych zainteresowań. Ale z roku na rok biochemia kosmetyczna nabierała coraz ważniejszego znaczenia w moim życiu. Tym ważniejszego im większe odnosiłam wrażenie, że mam efekty. Co prawda wrażenie to potwierdzają tylko życzliwe koleżanki, ale i tak uważam, że warto było. Bo fajnie mieć hobby i fajnie odnosić choćby mikro sukcesy. A ostatnio usłyszałam z ust przedstawiciela płci przeciwnej pytanie “ale Ty jesteś już z lat 80-tych, nie?” Nieee. I to był grubo przesadzony komplement, ale nawet jeśli bez pokrycia – ha, było miło. Bo zdecydowanie nie wyglądam tak młodo jakbym chciała. Z całą pewnością na 35+, pewnie nawet na około 40-stki, ale odnoszę wrażenie, że moja cera i ciało są w niezłym stanie i chce wierzyć, że to moja zasługa. Nie genów, choć one na pewno nie są bez znaczenia, ale mojej lekkiej i przyjemnej pracy związanej z pielęgnacją.

I zapewniam, że nie, nie mam świra na punkcie swojego wyglądu, a pielęgnacja swojego starego ciała nie zajmuje mi całego wolnego czasu 😉 Mam przecież też inne zainteresowania, i mam obowiązki, a tych chyba nie mało – bo trójka dzieci, bo praca i to już wypełnia mi większość życia. Ale gdzieś z boku leży ta moja biochemia i kręcę się koło niej z wiarą, że wszystkie zjadające mnie i moje komórki procesy zjedzą mnie trochę później.

A co już mnie zjadło, dopadło i jakie są moje największe zmory? (oczywiście te największe związane z wiekiem, bo to nie miejsce na pisanie o innych demonach).

Mam zmarszczki pod oczami, kurze łapska, których nie znoszę. W ogóle oczy mi się postarzały – trochę też to widać w ich opadających kącikach, a i worki pod oczami zrobiły się bardziej przepastne. Zrezygnowałam z soczewek kontaktowych i zaczęłam nosić okulary – chyba daje to – nomen omen – efekt optyczny, bo trochę ukrywa niedoskonałości.

Mam zmarszczki na czole, ale mniejsze niż pod oczami i odkąd uczciwiej się pielęgnuję odnoszę wrażenie, że nie są większe, głębsze, bardziej widoczne. Przyjmijmy, że to moja zasługa… Zaczynają mi się nieładnie starzeć usta i pojawiają się zmarszczki nosowo-wargowe – och, one chyba postarzają najbardziej! Nawet osoby, które nie mają kurzych łapek i pomarszczonego czoła z tymi bruzdami nigdy już nie będą wyglądały młodo. Podkreślają chomiki. U mnie jeszcze niewielkie, ale wiem, że będą – takie geny.

Zresztą – w ogóle ostatnio zaczęłam bardziej walczyć z efektami grawitacji niż ze zmarszczkami. Bo nie mam złudzeń – zmarszczek bez skalpela nie da się usunąć, nawet retinoidami, a na chirurgię plastyczną póki co się nie odważę. Mogę nieco powstrzymać zmarszczki, żeby nie były głębsze, żeby nowe nie powstawały tak szybko – i tu jest o co walczyć, bo ewidentnie mam cerę ze skłonnością do ich powstawania. A grawitacja dopadła mnie w stopniu niewielkim, więc chciałabym ją powstrzymać tak długo jak się da. Nie jest idealnie, broda wisi trochę bardziej niż jeszcze 5 lat temu, pyśki też są troszkę niżej, ale np. szyja wygląda wciąż całkiem dobrze. Więc teraz dołączam do swojego programu pielęgnacji pracę nad jędrnością.

Przebarwienia – przez 36, może 37 lat nie miałam ich w ogóle. A potem chyba przez kurację retinoidami, mimo stosowania wysokiej ochrony przeciwsłonecznej – wylazły mi 2 paskudy – jedna na policzku, druga na czole! Ale chyba udało mi się nad nimi zapanować – tę na policzku wybieliłam całkowicie, a ta na czole jest dużo bledsza! 🙂

Rozszerzone pory – udało mi się ich pozbyć w całkiem dużym stopniu! 🙂 Wciąż pozostało trochę do roboty na policzkach tuż przy nosie, ale po bokach twarzy właściwie jest gładziutko 🙂

Przejdźmy do ciała. Tu jest średnio… Nie najgorzej, ale też nie idealnie. Mam całkiem niezły dekolt jak na swój wiek (dzięki Bogu, że go nigdy nie opalałam :)), choć i na nim pojawiają się już drobne ryski, wciąż nie ma plam ani przebarwień i jeszcze mi nie wisi. Piersi – katastrofa :/ Z dużego i jędrnego biustu pozostały smętne naleśniki… W ogóle moja skóra straciła jędrność i wisi w niektórych miejscach, które kiedyś uważałam za swój największy atut. Szczupłe ręce i ramiona, chude, ładne plecy – kiedyś przyklejone do mięśni i kości, teraz zaczynają ciągnąć do ziemi. Brzuch – całkiem szczupły jak na mój wiek i trójkę dzieci – ale też za bardzo zwisa. No i cellulit – obecny!

Sądzę, że jest z czym walczyć i jest o czym pisać. A jak już stanęłam tu nago i zaprezentowałam wszystkie swoje braki, to teraz pora się z nimi rozprawić, a przynajmniej spróbować. I o tym będę tu pisać. Na razie zapraszam do działów: Twarz 40+ i Recenzje kosmetyków. Ale obiecuje, że wkrótce będzie więcej konkretów! 😉

A na koniec, jeszcze jedno:

Moje ulubione miejsca w sieci

• Biochemia Urody
• Forum Biochemia Urody – Strona Barbary Kwiatkowskiej
• Forum Laboratorium Urody
• Forum Wizaż.pl – dział Biochemia kosmetyczna

Z pozdrowieniami,

clementine
Kobieta 40